Kaja Solecka

Urodzona w 1974 r. w Krakowie. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie 1998. 1995-1998 – malarstwo w pracowni prof. Janusza Tarabuły na Wydziale Architektury Wnętrz. Zajmuje się malarstwem, grafiką, fotografią.


Autorka wystaw indywidualnych, brała udział w wystawach zbiorowych w kraju oraz w Wielkiej Brytanii, Austrii, Niemczech, Francji, Maroku.



WYSTAWY:

• VII Jesienny Salon Sztuki, Ostrowiec Świętokrzyski (2004); Into Europe’ – New Art for New Reality, The Bloxham Galleries, Londyn (2004);
• Valentine Show, The Bloxham Galleries, Londyn (2005);
  
• III Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej, Trójmiasto 2005;
• Art Forward Enduring Power of Paint, The Bloxham Galleries, Londyn;
• Chelsea Harbour Design Center – Focus 2006, Londyn;
  
• IV Triennale z Martwą Naturą, Sieradz (2006);
  
• II Ogólnopolskie Biennale Miniatury Cyfrowej, Płock;
  
• Sport w grafice – Gdynia 2009; 
  
• Doors of Perception – The Annexhibition, Crinan (2014); 
• Rynek Sztuki Młodych, NCK, Kraków (2015);
• VII Triennale z Martwą Naturą, Sieradz (2015);
  
• Presence et Tolerance, Musee Municipal, Agadir, Moroko (2016);
• Salon International de l’Academie Europeenne Des Arts-France, Paryż (2016),
• Kobalt, Muzeum Miejskie w Żywcu (2017);
  
• Vlask Gallery, Gandawa, (2020).


• Obrazy prezentowane na Międzynarodowych Targach Sztuki – AAF International Art Fair w Nowym Jorku (2007, 2008, 2010), Londynie (2007, 2008, 2010), Amsterdamie (2008);
• 20/21 International Art Fair, The Royal College of Art w Londynie (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011).

Prace znajdują się w prywatnych kolekcjach polskich i zagranicznych.

…”Kaja Solecka to artystka, której malarstwo kryje w sobie zarówno sensualną cielesność jak i opowieść o naturze w wymiarze intelektualnym. Malarka pracuje z elementami geometrii oraz z symbolem, za pomocą których odnosi się zarówno do przetworzonych psychicznie zdarzeń, jak i do rozmyślań nad nimi. Ogromną rolę w jej twórczości odgrywa kolor oraz jego parametry takie jak saturacja - subiektywna intensywność barwy - czy jasność, dzięki którym artystka buduje nastrój prac.”… 

---

SYMBOLIKA I KOLOR

Spotkanie z malarstwem Kai Soleckiej jest zarówno wysublimowanym doświadczeniem estetycznym jak i intelektualnym. Jej obrazy to synchroniczny fenomen wizualnych metafor. Ich symboliczny język niesie ze sobą subtelny komunikat przekazujący istotny koncept. Artystka wyraża uniwersalne prawdy dotyczące aktualnych spraw, ale sięgając do wewnętrznych przeżyć, uwidacznia ich autentyczność. Utrwala na płótnie znaki: trójkąt - alchemiczny symbol żywiołu ognia lub wody; krąg - symbol jedności, absolutu ale także atrybut nieba i ducha oraz czasu i nieskończoności; linię - alegorię ziemi, odwołanie do horyzontu, którego pozioma pozycja niesie skojarzenia związane ze śmiercią¹; czy wreszcie kwadrat jako oznaczenie ciała. Użycie tych obrazowych wyrażeń stanowi trop dla wielorakich rozmyślań. W ujęciu malarskim natomiast, przez wzgląd na swą jakość chromatyczną czy walorową, elementy te wzmacniają kontrast i organizują całość kompozycji - White garden 2016. Dużą rolę w twórczości Kai Soleckiej odgrywa kolor i jego parametry: barwa, jasność, saturacja². To dzięki nim artystka buduje nastrój swych prac. Aby wyzwolić optyczną harmonię, stosuje odcienie takie jak umbry i ochry, błękity i szarości. Barwy te najpełniej oddają charakter pejzażu. Tutaj jest to „krajobraz mentalny”, którego wszelką dynamikę zastępuje doniosła cisza. Odnosząc się do motywu powietrza, malarka poszukuje struktury i gęstości, ukazując ulotność i transparentność. Rozprasza światło, tak przemieszczając je po płaszczyźnie obrazu, aby oddać finezję chwili i stworzyć wrażenie panującej po niej nostalgii. Osobliwą melancholię prac odzwierciedlają również liczne odwołania do świata wody, wraz z jej głębią i tajemnicą. Na obrazach Kai Soleckiej ten naturalny żywioł wydaje się być „ograniczany” - Sadzawka 2016, Akwarium 2016. Alegorie nieba takie jak: bezmiar, radość czy wolność również zostają zamknięte w spirytualnym świecie - Close 2021, Lena 2021. Nie bez znaczenia dla pogłębionego odbioru artystycznych wypowiedzi, pozostają tytuły jakimi malarka nazywa swoje prace - Lunula³ 2016, Kwantyfikacja 2016, Klaryfikacja 2016.



TOPOS CIAŁA

Mit natury od zawsze utożsamiany był z bytem. To natura w najbardziej hojny sposób obdarza nas doznaniami, otwierając swą przestrzeń dla zmysłów. Na obrazach Kai Soleckiej (paradoksalnie) jest to przestrzeń wewnętrzna, ukryta pod wzburzoną tkanką malarską, uwięziona w oddzielonej od tła sugestii wyodrębnionej przez kontur Somy⁴. Spotkamy tu intrygujące przedstawienia dychotomicznych postaci. Przyjrzyjmy się ich gestom. Zwróćmy uwagę w jaki sposób układają swe ciała. Ich powłoka zdaje się być przeźroczysta i nieistotna wobec wewnętrznych napięć. Figury te raz uwodzą, by innym razem niepokoić. Trwają zawieszone w próżni, jakby istniały oczekując na swe przeobrażenie: Subimago 2015, Kudzu⁵ 2018.

W wyobraźni malarki ciało stanowi część kosmosu, wraca do natury i uczestniczy w nieprzerwanym cyklu rodzenia i umierania. Jest więc kategorią dynamiczną i należy brać pod uwagę jego nieustanną ontogenetyczną⁶ zmienność. To potencja określa bycie, stawanie się, zdolność do przemiany, do manifestowania się w życiu i dążeniu do śmierci: Border zone 2016, Rose garden 2016, Event horizon2016.

Lęk egzystencjalny wpisuje się tu w schemat rozważań antropologicznych, a jego sfery korelują z przedmiotami cielesnych trosk. Obiektami lęku mogą być istnienie i nieistnienie, wolność i odpowiedzialność ale też niepokój związany z izolacją, jako świadomością nieprzekraczalnej ontycznej separacji bytu ludzkiego od innych bytów – ludzi i świata⁷.



EPILOG

Kaja Solecka rzuca wyzwanie. Nie popada przy tym w skrajny subiektywizm i nie tworzy solipsystycznych wizji ale wciąga w konstruktywną grę, której stawką jest nie tyle poprawne odczytanie intencji, co wspólne przeżycie trudnych stanów emocjonalnych. Warto odnaleźć zbieżność skojarzeń w zakodowanych komunikatach, adresowanych do różnych zmysłów. Warto też zwrócić uwagę na charakter zbiorowego doświadczenia - wszystkich nas trawi ten sam niepokój. Pragniemy „nasycić tlenem komórki”, odzyskać radość i sens życia. Obserwowana rzeczywistość może stanowić pretekst do swoistej wiwisekcji oraz dokładnej analizy natury przeżywanych doznań, które połączą nas w jedność i przywołają tak bardzo potrzebną dziś bliskość.

Jeśli człowiek jest istotą duchową, to stwarza sam siebie, kreując swoje wewnętrzne uniwersum. Natomiast to, co oferuje sztuka jest przestrzenią - pewnym rodzajem miejsca, gdzie ten duch może oddychać⁸.


Zyta Misztal v. Blechinger

---

¹ Odwołanie do zapisu EKG, gdzie prosta linia izoelektryczna jest zapisem braku czynności elektrycznych mięśnia serowego ( zgon)
² W teorii koloru saturacja, to subiektywna intensywność barwy. Im barwa jest bardziej nasycona, tym jest odbierana jako bardziej żywa. Za to barwy mniej nasycone, zdają się być przytłumione i bliższe szarości. Odcienie szarości charakteryzują się zupełnym brakiem nasycenia.
³ Lunula - symbol wymiaru pełni kobiecości, oznaczający płodność w kreatywności, wykorzystaniu swojego potencjału i intuicji, chęci tworzenia oraz realizowania pragnień.
⁴ Soma (ciało) - w znaczeniu ciała i jego materialnej cielesności, w przeciwieństwie do Psyche ( duszy)
⁵ Korzeń Kudzu jest uznany za agresywny chwast zagrażający coraz większej liczbie ekosystemów, z drugiej strony medycyna chińska uważa go za panaceum na wiele dolegliwości. Zawarta w korzeniu Pueraryna wpływa na samoregulację życia komórki i funkcje jej receptorów; działając antyarytmiczne i pobudzając krążenie. Roślina ma niezwykłą żywotność, szybko adaptuje się w przeróżnych klimatach i konkuruje o środowisko z innymi gatunkami tak skutecznie, że mówi się o inwazji Kudzu..
⁶ W znaczeniu ontogenezy jako rozwoju osobniczego (gr. óntos – byt, będące, istniejące, génesis – pochodzenie) i przemian anatomicznych oraz fizjologicznych osobników od powstania w wyniku rozmnażania, aż do śmierci.
⁷ Na podstawie : „Anatomia strachu” Wydawnictwo Naukowe Akademii Ignatianum w Krakowie; Kraków 2017; Część I - Jan Kutnik „Psychologia, kognitywizm wobec lęku i strachu”; Str 106
⁸ Parafraza stwierdzenia Johna Hoyera Updike, amerykańskiego pisarza, poety i krytyka.