“Trzeci horyzont”

Andrzej Borowski 
 

Urodził się w 1969 roku. Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w 1994 roku w Pracowni litografii u prof. Romana Żygulskiego. Malarstwo studiował w Pracowni prof. Zbysława Maciejewskiego. Autor ponad sześćdziesięciu wystaw indywidualnych. Jest autorem kilku realizacji malarstwa sakralnego, m.in. polichromii  prezbiterium dla kościoła pw. Świętej rodziny w Piekarach Śląskich. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych w Europie, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Kanadzie, Japonii, Chinach, Nowej Zelandii, RPA, Hongkongu. Brał udział w licznych plenerach malarskich i wystawach zbiorowych w Polsce, Grecji, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Indiach, we Włoszech; Targach Sztuki: Gent Line Art 95 w Gandawie, SIAC 95 Strasbourg, Art Strasbourg 96, Gent Line Art 2008 i w Warszawskich Targach Sztuki.Jest współorganizatorem plenerów malarskich w Polsce i zagranicą oraz projektu Residenza D’arte w Toskanii.

Motto:

„Malarstwo to próba osiągnięcia następnego horyzontu”

od Autorki:

"W czasie długiej drogi do Verteillac myślałem o pięknym francuskim pejzażu, winnicach, bezchmurnym błękitnym niebie... Jechałem do kolejnej arkadii plenerowej i tym moim cudownie stereotypowym wyobrażeniom o pejzażu południowym nie było końca... Chciałem te właśnie stereotypy zrealizować, stając na miejscu z wewnętrznie narzuconym zachwytem. Otoczenie sprzyjało takiemu widzeniu, ale na szczęście wtedy nie byłem w stanie nic namalować. Znudzony stałem w miejscu z kieliszkiem wina i patrzyłem na ogród, zimny basen, architekturę zamku i otaczające go zabudowania. Zieleń trawy mieszała się z żółto-brązowymi liśćmi orzechów włoskich i błękitem wody. Widok ciekawy i malarski, ale podświadomie czułem, że to tylko "powierzchnia". W tym rejonie winnic prawie nie było, wokoło rozciągały się ogromne areały pól uprawnych... Był koniec września i noce bardzo chłodne. Słońce operowało już stosunkowo nisko. Pewnego popołudnia wybrałem się nieco dalej. W La Petite Mayfrenie zobaczyłem pola słoneczników i kukurydzy. Widok był fenomenalny. Martwe słoneczniki wyostrzone promieniami słońca, biegnące rzędy kukurydzy, grudki kolorowej ziemi, czarne badyle, ostry horyzont, może trochę fioletu - wszystko to wzbudziło we mnie nagle nie tylko szczery zachwyt ale i intensywne emocje... Przypomniał mi się Van Gogh i Kiefer. Tu jednak było inaczej - czysta forma biologiczna, pejzaż, który porusza najgłębsze struny, ale właśnie bez koloru Van Gogha i ideologii Kiefera. Wyrzuciłem kolor zielony, błękit i namalowałem!”