“Mundus melancholicus”

Stanisław Wójcicki 
 

Rocznik 1982, urodzony w Kole (woj. wielkopolskie).

Studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem i Medal Rektora w 2007 roku w pracowni interdyscyplinarnej Prof. Zbigniewa Bajka i pracowni rysunku Prof. Jacka Gaja. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i ilustarcją. Pracuje na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Prowadzi pracownie Rysunku Narracyjnego, Body-art, Technologii Malarstwa i Elementów Konserwacji Dzieł Sztuki.


https://stanislawwojcicki.com/
https://www.instagram.com/stanislawwojcicki82/




MUNDUS MELANCHOLICUS.
O niemocy twórczej człowieka lub niemocy w ogóle. Melancholia.


W starożytności była łączona z przelewaniem się w organizmie człowieka nadmiaru czarnej żółci. To właśnie ona odpowiada za stany kryzysów ludzkich. To ona popycha Durera do kontemplacji kwadratu na karcie sztychu. Kwadratu stającego się wyrazem tej duszącej policzalności świata w którą człowiek jest wepchnięty a poza którą nie potrafi wyjść. Na skraju ULIMA THULE Gdzie rozum zasypia... a zaczyna się kontemplacja pustki. To bardzo intymny i trudny dla mnie pokaz. Obnażający moje ograniczenia.


Wystawa pt. MUNDUS MELANCHOLICUS jest kontynuacją trzech odbytych pokazów prac rysunkowych powstałych w latach 2022-2024.  W Galerii Strefa WAW, chciałem przedstawić wystawę o innym i wybranym charakterze, kontynuującą zobrazowanie zbioru moich prac w innej odsłonie i na tą okazję.

Do charakteru tych przedstawień graficznych w kilku słowach odniósł się Historyk Sztuki i Teoretyk Sztuki UKEN w Krakowie Prof. Rafał Solewski na kanwach pisanej przez siebie powieści, w rozdziale Stanisław.

(…) Stanisław lubi smolisty tusz i kreskę nim wiedzioną, albo dużą plamę kruczego tła dla ciał wygiętych w bólu, stóp przebitych gwoździami, twarzach uśpionych po męce, uchwyconych drobnicowo i kunsztownie, przez każdą zmarszczkę i zmrużenie, bolesną ranę, strużkę czerwonej wydzieliny, rozczapierzenie palców przedziurawionej dłoni, spazm cierpienia, pianę agonii, rozpacz ratunkowego skurczu. Pieczołowity kunktator, jakże mu się tak chce (?) tak cierpliwie obwodzić formy, zatrzymywać ślady uczuć, puncować niuanse, wić się  i rozbryzgiwać z dyscypliną władającą tym tuszem... Znać, że uczył się wytrwale mękolić nad znalezidłami, żeby ostały się nawet lepsze niż gdy były znalezione, choćby niektórzy mówili, żeby nie przywracać choćby i pierwotnego stanu ale zachowywać troskliwie obecny, jeszcze w dziewiętnastym wieku. A czarny kwadrat sensu stricto, to Stanisław umieścił expressis verbis na tle rozczochranej natury, jakby wziętej z Dorré albo Bresdina Dobrego Samarytanina.