“Przestrzenie nierozpoznane ”

Paweł Jach 
 

             Urodzony 11 sierpnia 1979 roku, tarnogórzanin. Absolwent Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 2005 roku uzyskał dyplom w pracowni rzeźby prof. Bogusza Salwińskiego . W roku 2016 uzyskał stopień doktora sztuki – prezentując cykl rzeźbiarski oraz rozprawę doktorską pt.: „Na drodze do Ukrytego”.                                                                                  Pracownik naukowo-dydaktyczny macierzystego wydziału. Obecnie adiunkt w II Katedrze Rzeźby, w Pracowni Rzeźby w Drewnie.  Prowadzi również zajęcia z rzeźby dla studentów Edukacji Artystycznej. Zajmuje się aktywnie  twórczością na polu rzeźby, malarstwa i rysunku. Prace prezentował na wielu wystawach zbiorowych oraz indywidualnych w kraju i za granicą. Ważniejsze wystawy indywidualne:„ Obecność ” w Centrum Kultury Śląskiej w Nakle Śląskim-2018, „Nierozpoznany” Krypta Pijarów- Kraków 2018.

„Przestrzenie nierozpoznane”

Język rzeźbiarski posiada ogromny potencjał wymowy. Jego podstawowe cechy: materialność, przestrzenność oraz pierwotność stanowią o bezpośredniości przekazu; uobecniania się. Ważna jest intencja twórcy. Rzeźba może być czytana nie tylko jako kompozycja elementów, nośnikiem treści jest również użyty materiał. W swojej pracy artystycznej zająłem się poszukiwaniem symboliki za pomocą której mógłbym wyrazić rzeczywistość nadprzyrodzoną. Sztuka jest wezwaniem do otwarcia się na Tajemnicę.

(…) W kompozycjach rzeźbiarskich używam materii uświęconej; wychodzącej z natury, która posiada ślad boskiego dzieła stworzenia… materia drewna jest dla mnie przede wszystkim zapisem historii życia, świadectwem walki, zmagania z cierpieniem. W naturze drzewa pojawia się potęga życia, rytm wegetacji, coroczne ubumieranie i zmartwychwstawanie - mówi nam o nadziei życia wiecznego.
Ekspozycja prac jest zaproszeniem do refleksji, do wejścia w ciszę, chcę by moje rzeźby przemówiły za mnie. Kompozycje nie definiują tematu, ale inspirują do własnych przemyśleń. Zapraszam do wypełnienia oglądanych rzeźb własnym przeżyciem i wrażliwością.